ความจริงที่ว่าทั้งหมดนี้แทบจะไม่มีใครรับรู้

หากสังคมไม่เพิกเฉยโดยสิ้นเชิง ทำให้การทดสอบของเรามีความท้าทายมากกว่าที่เป็นอยู่ เพื่อนและคนที่เรารักอาจให้คำปลอบโยนและการสนับสนุนแก่เราในระยะเวลาจำกัดเท่านั้น โรงเรียน สถาบัน สถานที่ทำงาน และแม้แต่ระบบการรักษาพยาบาลของเราก็ล้มเหลวที่จะทำเช่นนั้น (การกระทำที่ดีของเจ้านายหรือนายจ้างบางคนก็ตาม)สิ่งที่ทำให้สถานการณ์นี้เลวร้ายและยอมรับไม่ได้อย่างแท้จริงก็คือเราไม่ได้ตาบอดต่อความเศร้าโศกโดยพื้นฐาน เมื่อญาติลำดับที่ 1 เสียชีวิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากเป็นคู่สมรส พ่อแม่หรือลูก ความเจ็บปวด  เรามักจะได้เวลาหยุด ความเห็นอกเห็นใจ ความสงสาร และความเข้าใจโดยปริยายว่าเราจะไม่ทำงานให้ดีที่สุดเมื่อเราโศกเศร้า ในทำนองเดียวกัน นายจ้างมักจะให้การสนับสนุนและเห็นอกเห็นใจเป็นอย่างน้อยเมื่อเราแจ้งให้พวกเขาทราบว่าเรากำลังเผชิญกับการหย่าร้างที่ยากลำบาก ในกรณีดังกล่าว ความเศร้าโศกของเราได้รับการยอมรับและถูกลงโทษไม่ว่าจะมากน้อยเพียงใดแต่ความเศร้าโศกประเภทอื่นๆ เช่น ความเสียใจประเภทต่างๆ ที่เราสำรวจมานี้ ไม่ได้รับการยอมรับหรือถูกลงโทษ พวกเขาถูกตัดสิทธิ ไม่ว่าเราจะรู้สึกเสียใจแค่ไหนก็ตาม ไม่เพียงแต่เราขาดการสนับสนุนและความเห็นอกเห็นใจ แต่เราถูกบังคับให้ใช้อารมณ์สำรองที่ลดน้อยถอยลงเพื่อซ่อนความรู้สึกที่สูญเสียไป เกรงว่าเราจะถูกตัดสินว่ามีอารมณ์มากเกินไป ยังไม่บรรลุนิติภาวะ หรือมีอุปนิสัยอ่อนแอ